Bir kadının ilham veren başarı öyküsünden bahsetmek
istiyorum. Çok severek evlenip de yüzü gülmeyen kadınlar vardır ya hani,
onlardan biri. Tuvaleti banyosu evin dışında olan, sobalı, iki göz oda bir mutfakta; 3 erkek çocuk
büyütmeye çalışırken, evimin nefesi dediği kayınvalidesine de bakan bir kadın. Kendi
evinde; küçük düşürülmeye, azarlanmaya ve saygısız pek çok muameleye mahkûm bir
kadın.
O nasıl biri mi?
Yaptığı onca fedakârlığın, ödediği onca bedelin karşılığını, ölçüsüz bir nankörlük görerek almasına karşılık; o hep güler yüzlü, hep ağzı dualı, eli hep sofralı, ikramlı, hep birilerine faydalı olma peşinde. Hepsine sevgili, hepsine bağlı… Böyle ne çok kadın var değil mi?
Yaptığı onca fedakârlığın, ödediği onca bedelin karşılığını, ölçüsüz bir nankörlük görerek almasına karşılık; o hep güler yüzlü, hep ağzı dualı, eli hep sofralı, ikramlı, hep birilerine faydalı olma peşinde. Hepsine sevgili, hepsine bağlı… Böyle ne çok kadın var değil mi?
Bizimki ne yaptı biliyor musunuz? Bu yokluğa, bu köşeye
kıstırılmışlığa bir aydınlık olur ümidi ile üstüne kurulan tüm cam tavanları kırdı ve ta lise yıllarında kazanıp da devam
etmediği üniversitesi af çıkarınca, ondan faydalandı.
Açık öğretimde bölüm kazanıp da zamanında bitiren çok azdır.
Bizimki ZAMANINDA BİTİRMEYE NİYET ETTİ. Ana babasıyla, uzak şehirdeki ablası ve
kardeşi destek oldu, moral oldu, teşvik edip arkasında durdular. Komşularından
destek olanlar oldu. Kendisi de azmetti.
Azmetti ama karşı olanlar da azmetti, ona bu okulu
bitirtmemeye. Daha çok aşağılandı. Ders çalışması yasaklandı. Akşamları daha
çok şikayet edilir oldu eşine. Sınavlara gireceği günler sabote edildi. Yediği
ekmek, içtiği su burnundan getirildi. Aldığı nefes zehir edildi.
O ne yaptı? Çok sevdiği eşiyle, evimin nefesi dediği kayınvalidesiyle, kendini adadığı çocuklarıyla sorun çıkmasın diye saatini geceleri ikiye kurdu. Gizli gizli çalıştı derslerini. Gündüz evin değersiz hizmetçisi, gece ise üniversite öğrencisi oldu. E tabii çok gözyaşı da döktü. Kötü bir şey yapmıyordu ki. Sadece ama sadece bir meslek sahibi olmaya çalışıyordu. Derdi, evin geçimine katkı sağlamaktı. 40 yaşında olması engel değildi. İnsan isterse yaşın bir önemi yoktu. "Geri zekâlı" diyerek günde on posta kafasına dikte edenlere rağmen o kendine inanıyordu ve ona inananlar vardı. Niyet etmişti, okulu bitirecekti.
Bu haziran okulunu bitirdi. Diplomasını aldı. Şimdi iş arıyor. Biliyorum ki hangi işte çalışırsa çalışsın, dürüstlüğüyle, azmiyle, samimi çalışma isteğiyle, güler yüzüyle, insanlara olan sevgisiyle çok ama çok başarılı olacak.
ÇÜNKÜ O BUNA NİYET ETTİ!
Bu hikayeyi yazdım ki rol model olsun benzer durumdaki kadınlara. Yazdım ki, ders olsun varlık şımarıklığından gayrı sorunları olmayanlara.
Çok şükür…